1-4-3- پخت رزین های اپوکسی
به جز رزین‌های فنوکسی دارای وزن مولکولی بسیار بالا و رزین‌های گرمانرم بر پایه‌ی اپوکسی، تقریباً تمامی رزین‌های اپوکسی در اثر پخت با عوامل شبکه‌ای کننده به شبکه‌های گرماسخت سه بعدی جامد، غیرقابل ذوب و غیرقابل انحلال تبدیل می‌شوند. خواص کاربردی بهینه در صورت انتخاب عامل پخت مناسب برای هر نوع رزین به‌دست خواهد آمد. انتخاب عامل پخت مناسب به نیازهای کاربردی از نظر فرآیندی مانند: زمان کاربری مجاز، شرایط پخت و خواص فیزیکی نهایی بستگی دارد. نه تنها عامل پخت بر گرانروی و واکنش‌پذیری فرمولاسیون تأثیرگذار است. بلکه نوع اتصالات شیمیایی و همچنین درجه‌ی شبکه‌ای شدن را نیز تعیین می‌کند. در نهایت نیز درجه‌ی شبکه‌ای شدن و نوع اتصالات شیمیایی، خود تعیین کننده‌ی مقاومت شیمیایی، خواص الکتریکی، خواص مکانیکی و مقاومت حرارتی گرماسخت‌های پخت شده هستند.
رزین‌های اپوکسی دارای دو گروه عاملی اپوکسی و گروه هیدروکسیل هستند که واکنش‌پذیری شیمیایی دارند. گروه رزین‌های اپوکسی دارای وزن مولکولی پایین مانند رزین‌های اپوکسی جامد، اغلب مونومرهای اپوکسی دو عاملی و یا پیش پلیمرهایی هستند که از طریق گروه‌های اپوکسی پخت می‌شوند.
با افزایش وزن مولکولی مربوط به رزین‌های اپوکسی جامد، مقادیر اپوکسی کاهش می‌یابد و در مقابل، مقادیر هیدروکسیل افزایش می‌یابد. رزین‌های اپوکسی جامد دارای وزن‌های مولکولی بالا، می‌توانند از طریق واکنش از هر دو گروه عاملی اپوکسی و هیدروکسیل، بسته به نوع عامل پخت انتخابی و شرایط پخت شبکه‌ای شوند. واکنش گروه‌های اپوکسی شامل باز شدن حلقه‌ی خطی و بلندتر است. به همین دلیل است که اپوکسی‌های پخت شده C–O اکسیران و تشکیل اتصالات جمع‌شدگی کم و پایداری ابعادی مناسب‌تری دارند. پخت تراکمی با تولید محصولات جامد فراری مانند آب یا الکل همراه است و برای پخت مناسب و خروج مواد فرار در این واکنش به حرارت نیاز است. در شکل 1-4 می‌توان هسته‌دوستی عامل پخت رزین‌های اپوکسی را مشاهده نمود.
درباره این سایت